คุณป. อินทรปาลิต ให้คำจำกัดความของการเลี้ยงไก่ฝรั่งพวกนี้ในตอน "ปราบเมีย"
ว่าเป็น "โรคเอาอย่างหรือตามอย่างกันชนิดหนึ่ง" ของคนในสมัยนั้น ซึ่งผมว่าโรคเห่อนี่
สมัยนี้ก็ยังคงมีกับเขาเหมือนกัน ในสมัยนั้นถ้าคนที่มีชื่อเสียงริเริ่มสะสม หรือมีอะไร
แปลกๆ ใหม่ๆ คนธรรมดาทั่วไปก็จะไปขวนขวายหาสิ่งเหล่านั้นมาอวดกัน หรือกระทั่ง
จัดการประกวดแข่งขันกันขึ้น

เอาละหลังจากเกริ่นมามากแล้ว ลองมาดูข้อมูลและรูปที่ผมใช้เวลา 2-3 วันที่ผ่านมา
ค้นหามาให้แฟนๆ สามเกลอได้ชม ได้อ่านกันดีกว่า

ตัวข้างล่างนี้คือ บั๊ฟออร์ปิงตัน ก่อนอื่นต้องพูดถึงคำว่าบั๊ฟก่อน คำนี้เป็นคำอธิบายถึง
ลักษณะ ของสายพันธุ์ย่อย คำว่าบั๊ฟ (Buff) นี่หมายถึงแถบสีเหลืองอ่อนๆ แต่ไม่ถึงกับ
ซีด นี่แปล มาจากดิกชั่นนารีเกี่ยวกับไก่ของฝรั่งเลยนะครับ แต่ไม่รู้ว่าดิกชั่นนารีไก่
ภาษาไทย เขาเรียกสั้นๆ ว่าอะไร ทีนี้ถ้าเป็นบลูออร์ปิงตัน ก็หาสีน้ำเงินมาระบายขน
ของรูปข้างล่าง

เรื่องสุดท้ายที่อยากจะกล่าวถึงก็คือราคาของไก่เหล่านี้ ในสมัยสามเกลอนั้นราคาประมาณ
ตัวละหนึ่งร้อยบาท ขาดเกินนิดหน่อย ที่ถูกที่สุดรู้สึกว่าจะเป็น บั๊ฟเล็กฮอร์น ตัวละเกือบ
เจ็ดสิบบาท ซึ่งถ้าเทียบมาสมัยนี้คงหลายหมื่นบาท เพราะ 2500 บาทสมัยนั้นก็ซื้อรถยนต์
มาขับได้แล้ว คุณป. จึงเขียนไว้ว่า คนที่เลี้ยงไก่พวกนี้นะ ไม่กล้าจะกินแม้แต่ไข่ของมัน
ซึ่งนิกรได้พูดเอาไว้ว่า "จริงๆ นะกินได้ แต่ไม่กล้ากินเพราะเสียดาย"

แหม...ไม่รู้มีใครทนอ่าน ไร้สาระนิพนธ์ ของผมมาจนถึงบรรทัดนี้บ้างไหม หวังว่าจะมี
ประโยชน์ต่อคนที่จะกลับไปอ่านสามเกลอทั้งสามตอนที่ผมกล่าวถึงมาตั้งแต่ต้น และ
ตอนอื่นใดก็ตามที่มีไก่มาเกี่ยวข้อง และหวังว่าคงจะช่วยทำให้มองเห็นภาพไก่ๆ
ได้ชัดเจนขึ้น อย่างน้อยที่สุด ผลทันตาเห็นก็คือ ผมกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องไก่ไปแล้ว
ละครับ